Einzelgänger Duitsland ondermijnt niet alleen de solidariteit in Europa, maar bedreigt ook de interne markt. Wie roept het land tot de orde?

Dat eigengereide Duitse optreden zien we ook in deze energiecrisis. Het land graait in zijn diepe zakken om de gevolgen van de gestegen energieprijzen voor de Duitse burgers en bedrijven te milderen. Liefst 200 miljard euro wordt daar in 2023 voor uitgetrokken. De voordeeltarieven die de Duitse bedrijven daarbij gaan genieten verstoren de concurrentieverhoudingen binnen de interne EU-markt. Onze berekeningen op basis van de gegevens van een vijftal bedrijven wijzen op een energiekostenverschil ten nadele van de Belgische industrie, dat zich situeert tussen liefst 40 tot 60 % van de energierekening. De Duitse concurrenten kunnen door dat kostenvoordeel betere prijzen aanbieden aan de klanten, en ons dus deloyaal beconcurreren. Einzelgänger Duitsland ondermijnt met zijn gulle energiesubsidies dus niet alleen de solidariteit in Europa, maar bedreigt daarmee ook de interne markt.

En om het nog erger te maken: dé Europese oplossing bij uitstek, namelijk een Europees plafond op de gasprijzen, wordt uitgerekend door Duitsland tegenhouden. Ja, onze oosterburen gaan ‘akkoord met een prijsplafond voor gas’… maar op een zodanig hoog niveau dat het nooit in werking zal treden. Ook de zogenaamde ‘Atomaustieg’, de kernuitstap in Duitsland, in 2011 beslist door Scholz’ voorganger Merkel, was ook een eenzijdig besluit. Deze Duitse beslissing leidde tot grote afhankelijkheid van Russisch gas, met de welgekende boemerang sinds de oorlog in Oekraïne: paniekaankopen van gas elders in de wereld, waardoor de gasprijzen explodeerden. De Duitse ‘Energiewende’ is dus de hoofdoorzaak van de hoge energieprijzen van vandaag in Europa.

Merkel was dus ook niet erg pro-Europees, al denken sommigen van wel, maar ze kon het wel beter verbergen. Denken we maar aan het zeer onevenwichtige EU-China-investeringsakkoord dat Merkel nog net voor haar afscheid van de Europese scène door onze strot probeerde te duwen… het was alleen in het belang van de Duitse grootindustrie, en verder ook van China. Intussen is het in Europa wel beginnen te dagen dat China niet alleen een handelspartner is, maar ook een grote concurrent en zelfs een systemische bedreiging.

De Fransen zouden zeggen dat Duitsland ‘cavalier seul’ speelt. Wie roept Duitsland tot de orde? De Europese Commissie? Daar zit een zekere von der Leyen aan het stuur. En welke nationaliteit heeft zij? Als het enge nationalisme gaat primeren op de gezamenlijke Europese belangen, dan zal ons continent in het grote geopolitieke spel met grootmachten als Amerika en China nog meer verzwakken. Dat gaat ons niet alleen aan invloed kosten in de wereld, maar zeker en vast ook aan welvaart. Nogmaals: wie roept Duitsland tot de orde?

Fa Quix, directeur-generaal