Dat bedrijven naar de overheid kijken om deze ‘permacrisis’ te overleven is begrijpelijk, want wie heeft deze gecreëerd?
Opinie van 18/11/2022 door Fa Quix‘Permacrisis’. Het is een woord dat ik onlangs in de media heb opgevangen en dat goed de context samenvat waarin de bedrijven de jongste drie jaar moeten werken: van crisis naar crisis, een quasi permanente crisis, een ‘permacrisis’ dus.
Er is in Europa veel te naïef ingezet op een ondoordachte energietransitie.
Het begon begin 2020 met de ‘coronacrisis’. Geconfronteerd met een nieuw, onbekend virus, besloten de overheden in vele landen tot een ‘lockdown’ van de productiebedrijven en winkels. Van de ene dag op de andere werd hun business afgesneden. Niet omdat deze bedrijven geen bestellingen meer hadden, of omwille van verkeerd management. Neen: simpelweg omdat onze overheden beslisten de economie op slot te gooien, om redenen van volksgezondheid.
Het is te begrijpen dat de overheden optraden, maar toen al waarschuwden we voor ‘overacting’, voor té draconische maatregelen die disproportioneel waren en onvoldoende onderbouwd. Met gezondheidsprotocollen hadden de bedrijven, ook de winkels, altijd moeten kunnen open blijven. En natuurlijk, omdat de overheden de economie hadden stilgelegd was het ook aan diezelfde overheden om de schade aan de bedrijven zoveel mogelijk te vergoeden. Dat is gelukkig wel gebeurd, maar heeft veel geld gekost.
Hetzelfde verhaal met deze energiecrisis – met daarvoor ook nog de logistieke crisis, de grondstoffencrisis, e.a. Ook hier liggen de overheden, in ons land en in Europa, voor een deel mee aan de basis. Neem nu deze energiecrisis. Dat is een Europese crisis. Want die is er niet in de VS, niet in China, niet in Turkije, of toch veel minder. In de VS bv. is de gasprijs maar een fractie van die in Europa. Hoe komt dat? Door de ondoordachte en roekeloze energietransitie in Europa. Immers, er werd te eenzijdig gefocust op hernieuwbare energie. Fossiele energie, en onbegrijpelijk genoeg ook het CO2-arme kernenergie, moesten zo snel mogelijk verdwijnen.
Maar helaas kan ‘hernieuwbaar’ niet de grote energiebehoeften leveren die onze westerse samenleving en industrie nodig hebben om te functioneren. En wanneer men dan bovendien de eigen gasproductie afbouwt om zich quasi volledig afhankelijk te maken van het buitenland, om Rusland niet te noemen, dan stelt men zich zo kwetsbaar op dat dit vroeg of laat als een boemerang in het gezicht zal terugkeren. Wat dit jaar dus gebeurd is.
Er is in Europa veel te naïef ingezet op een ondoordachte energietransitie, zonder deftig plan B inzake bevoorradingszekerheid én betaalbaarheid op vlak van energie. Burgers en bedrijven zijn er nu de dupe van. Zij hebben dit niét gevraagd, wel integendeel. En dan is het maar normaal dat ze bij diezelfde overheden – Europese en nationale – gaan aankloppen voor steun om deze – voor velen levensbedreigende – energiecrisis en recessie te overbruggen. Een ‘prijscap’ op gas is hierbij het minimum minimorum.
Bedrijven zullen er alles aan doen om er zélf uit te geraken: dat is hun natuur. Maar helaas lukt dat niet altijd vanzelf. En daarom is het nogal evident dat de overheden, die mee de moeilijkheden hebben veroorzaakt, bijspringen. Liefst zonder de overheid, maar soms, en zeker in deze periode van ‘permacrisis’, is steun vanuit de overheid noodzakelijk.
Fa Quix, directeur-generaal